گلرخسار صفی اوا
عضو پیوستۀ غیر ایرانی
تاریخ عضویت پیوسته: ۱۴۰۱/۳/۳۰
متولد:(۱۳۲۶/۹/۲۵)(۱۷دسامبر،۱۹۴۷)، روستای یخچ، تاجیکستان
گُلرُخسار صَفیاِوا، زادۀ ۱۷دسامبر،۱۹۴۷،در روستای یخچ در نواحی غربی تاجیکستان، یکی از برجسته ترین شاعران زن پارسیگوی تاجیکستان است. هنر او سرشار از تازگی و عفت زنانه و فروغ میهنپرستانه است. به وی لقب «مادر ملت تاجیک» دادهاند.
خانوادۀ او از خانوادههای فرهنگی بهشمار میآمدند و ازاینرو گلرخسار نیز علاقۀ بسیار به تحصیل داشت و به همین دلیل در پنجسالگی بههمراه خواهر هفتسالهاش به کلاس اول ابتدایی دبستان روستایی رفت و به گفتۀ خودش، اولین ورقنوشتههایش دیوار خانۀ پدری و قلمش زغال کورۀ آشپزی مادرش بود. پس از به پایان بردن دورۀ ابتدایی، مقاطع راهنمایی و دبیرستان را نیز در مدرسۀ شبانهروزی ناحیۀ «کامسامُلآباد» (نورآباد کنونی) به اتمام رساند و بعد از آن بود که وارد دانشگاه ملی تاجیکستان شد و پس از پنج سال رشتۀ زبان و ادبیات را به پایان رساند.
نخستین شعر گلرخسار با عنوان «خانۀ پدر» در روزنامهای محلی چاپ شد و از آن زمان بیش از پنجاه اثر از وی در زمینههای شعر، رمان و پژوهش منتشر شدهاست.
آثار:
- بنفشه (۱۹۷۰ م)
- خانۀ پدر (۱۹۷۳)
- بنیاد دل (۱۹۷۷)
- گهوارۀ سبز (۱۹۸۰)
- آتش سغد (۱۹۸۱) (منتشرشده به خط فارسی)
- روح عریان یا هفت سرودۀ ناگفتۀ رابعه (۱۹۸۳)
- ماتم سفید (۱۹۸۳)
- تخت سنگین (۱۹۸۹ م)
از جملۀ دیگر آثار وی که در ایران نیز به چاپ رسیده میتوان به این کتابها اشاره کرد:
- گلچین اشعار،
- زادروز درد،
- اشک طوفان،
- روایتهای ناگفته،
- تنهاتر از تنهایی،
- سَکَرات.