تاریخ شعرای فارسیگوی بوسنی و هرزگوین
روابط فرهنگی و دینی دو کشور بوسنیوهرزگوین و ایران از دوهزار سال قبل و حتی در عهد عتیق نیز وجود داشته است. محققان، با تکیه بر اسناد موجود، به این نتیجه رسیدهاند که زبان فارسی در زمان حکومت عثمانی و تا اواسط دورۀ حکومت اتریش ـ مجارستان، در برنامۀ درسی مکاتب و مدارس بوسنی نقش مهمی داشته است و در طول ۷۰ سال اخیر نیز در دانشکدۀ فلسفۀ دانشگاه سارایوو، در قالب رشتۀ شرقشناسی، تدریس میشود؛ بهطوریکه امروزه تعداد بسیاری از کلمات فارسی در زبان بوسنیایی ماندگار شده و ازنظر مردم بوسنی، بخشی جدانشدنی از زبان بوسنیایی است. همچنین، تعداد زیادی از اسامی و نامهای خانوادگی مسلمانان بوسنیوهرزگووین و اسامی مکانها در این کشور، ریشۀ فارسی دارند.
تأثیرگذاری تاریخی زبان فارسی و کارکردهای آن، جایگاه این زبان را فراتر از یک ابزار ارتباطی نشان میدهد. از این منظر، زبان فارسی را میتوان به یک نظام پویا برای تبادل فرهنگ و گفتمان فرهنگی تعبیر کرد که در خلق و تولید ارزشهای بیبدیل در عرصههای علمی، ادبی، هنری، دینی و نظایر آن نقشآفرینی کرده است و در جایجای جهان امروز حضور و نفوذ دارد.
کتاب حاضر تلاشی است برای معرفی حضور زبان و ادبیات ارزشمند فارسی در کشور بوسنیوهرزگوین، و بهمنزلۀ فرصتی است برای همۀ علاقهمندان به زبان مولوی و سعدی و حافظ و دیگر مفاخر ایرانزمین تا با ریشههای این زبان در بوسنی و تأثیر آن در این خطّه بیشتر آشنا شوند.
کتاب «تاریخ شعرای فارسیگوی بوسنیوهرزگوین»، تألیف الویر موسیچ، فارغالتحصیل دکتری زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران، و مترجم و پژوهشگر و ایرانشناس بوسنیایی و با مقدمۀ دکتر غلامعلی حداد عادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی است که انتشارات آروَن آن را در ۵۰۰ نسخه به زبان فارسی و به بهای ۷۵هزار تومان منتشر کرده است.